Χωρκόν μου αγαπημένον μου, κιούλιν μου μυρωδάτον,

Ξέρουμεν το πως σέκαμαν οι τούρτζιοι άνω κάτω.

Χαλάσαν το πετράβλακον τζια κάμαν το πουβόλου,

τζι? οι πέτρες εν τζιαμαί χαμαί σαν τρίσιεις του δκιαόλου.

Εκόψαν τον ευκάλυπτον, δίπλα που τα σκολεία,

για να πλατύνει η στρατά τους να ρέσσουν ευκολία.

Χωρκόν μου τζιάν ετούρτζιεψες τζιούλλον αν σε χαλάσουν

Πάλε εν να σε κτίσουμεν τον κόπον τους θα χάσουν.

Γιατί εμείς έχουμεν σε, βαθκιά μεσ' την καρκιάν μας,

τζι' εν' έχουν τρόπον να σβηστεί, τ' όρομαν τζι' η φωδκιά μας.

να σε πολευτερώσουμεν να γιάνουν τα λαμπρά σου.

Να κρεμμαστούν σούσσες ξανά στου Μαραγκού, του Κάκου,

να δούμεν την λισιήναν μας του μάκρου τζιαι του πλάτου.

Να κάνουμεν περίπατον στράταν του Γερολάκκου

να ξαναπαίξουν τα βκιολιά στου Κκόλα τζιαι στου Ζάκκου.

Ούλλοι μάζι ν' ανοίξουμεν τζυνούρκαν ιστορίαν,

μεσ' το χωρκόν να σμίξουμεν να δούμεν σωτηρίαν.

Ούλλοι μαζί να δώσουμεν τα σιέρκα τζιαι να πούμεν

μονόβουλοι κερτίζουμεν όπου τζι' αν δκιαβούμεν.

να κάμουν έναν σύλλογον νάν' ούλλοι μερωμένοι.

Γιατί ούλλοι εν πρόσφυγες, στο ίδιον καζάνιν,

γελούν ούλλοι που μας θωρούν, μες, τούντην παραζάλιν.

Δώστε τα σιέρκα σαν τζιαι πρίν, γενείτε έναν σώμαν

Παρακαλώ ούλλον το χωρκόν, με το δικόν μου στόμαν.

Θωμάς Καραλουκάς

25/7/1996