Το Ριζοκάρπασο λέγετε ότι το όνομά του το πήρε από την εξής ιστορία : Κατά τον Μεσαίωνα η Κύπρος δεχόταν άπειρες επιδρομές από τους Σαρακινούς ως επί το πλείστον. Οι κάτοικοι του σημερινού Ριζοκαρπάσου κατοικούσαν στην σήμερα περιοχή γνωστή ως  Η εκκλησία της Παναγίας Αφέντρικας Αφέντρικα , τότε ονομαζόμενη Ουρανία. Η Ουρανία ήτο μια ακμάζουσα παραλιακή πόλη περίπου 12 χλμ. βοριοανατολικά του Ριζοκαρπάσου.  Κατά τις επιδρομές λοιπόν οι χριστιανοί κάτοικοι του χωριού για να γλυτώσουν από τις σφαγές και λεηλασίες των βαρβάρων μετακινήθηκαν στην ενδοχώρα, σημερινή τοποθεσία του Ριζοκαρπάσου, όπου τα βράδυα κρυβώντουσαν μέσα στις ρίζες των θάμνων και των δένδρων και έτσι δημιουργήθηκε η σύνθετη λέξη "Ρίζο - Κάρπασο" από την λέξη Ρίζα και τη λέξη Καρπασία. Η τελειωτική καταστροφή της Ουρανίας έγινε κατά την παράδοση ως εξής: Οι Σαρακινοί έφθασαν την ημέρα με τα καράβια τους στην Ουρανία χωρίς επιθετικούς σκοπούς με στόχο πιθανόν να αιφνιδιάσουν τους κατοίκους για να έχουν καλύτερα αποτελέσματα κατά τη λεηλασία που θα έκαναν. Ένας όμως Σαρακινός, ίσως διότι έτρεφε κάποια συμπάθεια προς τους χριστιανούς κατοίκους, είτε γιατί τους λυπόταναι, ενώ καθότανε και τρωγόπιναν μαζί μέχρι το βράδυ, κάθε τόσο τους έλεγε το εξής: "Όσπου στέκει το φεγγάρι είμαστε φίλοι και κουμπάροι, άμα όμως δύσει το φεγγάρι θα γίνουμε μαλιά κουβάρι". Πάνω όμως στη ζάλη του κρασιού, δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν το μήνυμα, χρισμό, που ήθελε να τους μεταφέρει ο Σαρακινός και πράγματι τα μεσάνυκτα, οι υπόλοιποι Σαρακινοί που καραδοκούσανε κρυμμένοι στα καράβια, επιτέθηκαν στους κατοίκους και κατάσφαξαν τους περισσότερους.
Το Ριζοκάρπασο χάριν στην εργατικότητα των κατοίκων του άρχισε να ακμάζει πολύ στα τέλη μτου 19ου αιώνα. Στα μέσα του 20ού αιώνα ήτανε το μεγαλύτερο χωριό της Κύπρου φθάνοντας τον πληθυσμό των 5000 κατοίκων. Περί τα τέλη της 10ετίας του 50 και αρχάς της δεκαετίας του 60 άρχισε μια μεγάλη τάση μετανάστευσης προς την Αγγλίαν, ακολούθως προς την Αυστράλια και έπειτα προς την Νότιον Αφρική. Αυτή η μετανάστευση σταμάτησε περι το 1970 περίπου και λίγο αργότερα, 73-74 άρχισε να παρατηρείται ένα αντίστροφο ρεύμα, επιστροφής δηλαδή των ξενητεμένων και προσπάθεια αξιοποίησης των πολλών περιουσιών που διέθεταν οι Ριζοκαρπασίτες.