Είκοσι χρόνια έν τωρά, πού' μαι μές τήν Αγγλία
Είκοσι χρόνια ξενιθκιά, έννεν καθόλου λλία

Πάντα σάς σκέφτομαι τζιαί σάς, στήν Κύπρον τήν Αγίαν
Τζιαί ελπίζω νά' σαστιν καλά όλοι είς τήν υγείαν

Μακρά από τόν τόπον σού είσαι συλλοϊσμένος
Όσα τζιαν έσιης τζιαι κρατείς, δεν είσαι ευτυχισμένος

Πάντα την ώραν καρτεράς πως εννά πάεις πίσω
πως εννά πάεις έσσω σου, είς το χωρκόν σου ίσως

Ο άνθρωπος στην ξενιθκιάν από την σκέψιν του γερνά
πρίν τον τζαιρόν του πάει
Καλλύττερα είς το χωρκόν, ψουμίν κρομμύδιν τζιαί νερόν,
τζι' ας έγλεπα κοπάδιν

Πολλούς φίλους εγνώρισα, πολλούς ανθρώπους είδα
αλλά κανένας δεν μπορεί να δώσει μιάν ελπίδα

Τώρα π' ον τζιαί Χριστούγεννα είθε Ο Θεός να δώσει
Τον τόπον μας την Κύπρον μας να την ελευθερώσει
να πάμεν ούλλοι έσσω μας, στο όμορφον χωρκόν μας
που πάντα το σκεφτούμαστιν, τζι' είναι το όνειρόν μας.

Ελπίζω έννεν όρομαν μονάχα π' ον να μείνει
Αφού ο άνθρωπος τωρά, πάει τζιαί στήν σελήνη

Έσσω μου επεθύμησα, να πάω μιάν ημέραν
Στην Θάλασσαν την δροσερήν, στον καθαρόν αέρα

Να δω λίγον τους γέρους μου, τους έχω πεθυμήσει
Τα αδέλφια μου τους συγγενείς, και όποιον άλλον τύχει

Να φάω χόρτα δροσερά, κομμένα απ' το χωράφι
όχι τούτα που τα 'χουσιν, δυό μήνες πάς το ράφι
πουρέκκια, πίττες, τζιαί φαγιά απ' της μανάς μου το χέρι
πολλύν κόσμον εγύρισα μα δέν τους βρίσκω ταίρι

Ν' ακούσω τζιαί τον γέρον μου, με το πολιτικόν του
νομίζει πως εν γιατρικόν τζι' εν πάντα για καλόν του
'Ολα του τα απέκτησε μόνο με δύο χέρια
Δουλεύοντας μερόνυχτού χειμώνες καλοκαίρια
Κι όλα χαθήκαν μονομιάς, κι' είναι στους Τούρκους χέρια

Για τα παιδιά του πάντοτε αυτός επροσπαθούσε,
αλλά όλα επήγαν άδικα αυτά που εποθούσε
Πίκρα κι' απογοήτευση μόνο του έχει μείνει
και η καρδιά του καίγεται σαν να' τάνε καμίνι

Πολύ θενά το ήθελα να ήμουνα κοντά σας
τώρα στα τελευταία σας τώρα στα γηρατειά σας
μερονυχτίς σας σκέφτομαι πάντα σας συναφέρνω
ακόμα και στον ύπνον μου, πάντα τον νούν μου δέρνω

 Για να βρεθούμεν πεθυμώ είς το εγγύς το μέλλον
Να φάμεν να τα σπάσουμεν, να πιούμεν καρατέλλον
Τα ποτήρια να τσουγκρίσουμε να κάμουμεν ε-ίβα, ε-ίβα, ε-ίβα!
εκεί είς την Κερύνεια μας στόν δροσερόν τον Λίβα

Καταραμένη ξενιθκιά που παίρνεις όλα τα παιθκιά μακρά που τους γονιούς τους
και μόνο που το σκέφτονται εννά ταράξει ο νούς τους

Που τούτα ούλλα τα κακά, δύο καλά εγίναν
Στον κόσμον τούτον φέραμεν Ελένη και Χριστίνα
Δύο παιδιά που τ' αγαπώ με όλην την ψυχήν μου
Και τον Θεόν ευχαριστώ σε όλη την ζωήν μου