Είχα ζητήσει κάποτε
Να σκύψει ο χρόνος σαν σιωπή
Και να πνιγεί η ανάσα του
Στη λάσπη και τη νύκτα,
Να γίνει τ' όνειρο άνεμος
Να κυνηγά τα νέφη.
Εκανε χρόνια η κραυγή
Να φτάσει τα φτερά του
Κι' άρπαξ' αστέρια και βουνά
Για να 'ρθει στο βωμό του,
Στο κούφιο τούτο κτίριο
Που ξέχασε τον ήλιο.
Πέρασε νήμα στο αίμα μου
Για να μετρά τις ώρες.
Κοντάρι από φίδια βύθισε
Να ζαλιστεί ο πλανήτης,
Για να κυλίσουν τα νερά
Να παν' να βρουν λιμάνια,
Για να σταθούν οι γέφυρες
Σε λυπημένες όχθες.
Κι' όταν μορφές και τραύματα
Ξαναφανούν στην άμμο,
Οταν κραυγή κι' ανάμνηση
Σμίξουν σαν αντηχήσεις,
Σαν χρώματα της θάλασσας
Σαν κύματα στα μάτια,
Τότε θα σπάσει η σιωπή,
Τα φράγματα του χρόνου,
"Συντέλεια!" κράζει ο Αρχοντας,
Στάχτη τα δάση, οι μορφές,
Οι νύκτες, τα ρολόγια.
"Θα περιμένεις, πάντοτε,
Το καλοκαίρι νά 'ρθει."
Thank you for visiting TNWT; your comments will be appreciated.
