Η ορμή των κατακτητών και η δίψα τους για άμεση κατάληψη εδαφών, είχε σαν αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό  20 χιλιάδων Ελλήνων στα κατεχόμενα εδάφη μας. Η πλειονότητα τους στην Καρπασία, λιγότεροι στην περιοχή του Κορμακίτη, μερικές δεκάδες στη Κερύνεια Τρίκωμο και αλλού. 

Συγκεκριμένα σ’ ένα χωριό, το Ριζοκάρπασο, το ακροτελευταίο χωριό της Καρπασίας, παρέμειναν περίπου 3500 εγκλωβισμένοι, ολόκληρο το χωριό. Κανείς δεν πρόλαβε να περάσει στις ελεύθερες περιοχές. Οι μόνοι κάτοικοι του χωριού που αναγκαστικά βρέθηκαν στις ελεύθερες περιοχές ήταν όσοι υπηρετούσαν στην Εθνική Φρουρά. 

Το δράμα των εγκλωβισμένων από τα Τουρκικά στρατεύματα κατοχής, άρχισε να εκτυλίσσεται. Αφού οι Τούρκοι απέκοψαν πια όλους τους κατοίκους της Καρπασίας, άρχισαν σιγά - σιγά να προχωρούν προς το ακρωτήρι του Αποστόλου Ανδρέα. Σιγά - σιγά, διότι ήθελαν να εξασφαλίζουν την ασφάλειά τους φοβούμενοι από τυχόν εναπομείναντες Ελληνοκύπριους στρατιώτες. Εισέβαλλαν με άρματα και στρατό σ’ ένα - ένα χωριό. Μάζευαν όλους τους κατοίκους στην πλατεία του χωριού και εκεί άρχιζε ο διαχωρισμός. Όλοι οι άνδρες ηλικίας 16 έως 65 χρόνων, συλλαμβάνονταν και μεταφερόταν αιχμάλωτοι  στην Τουρκία ή στην κατεχόμενη Λευκωσία και Κερύνεια. 
Οι άρρενες εγκλωβισμένοι, 18 - 50 χρόνων, είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάζονται στην "αστυνομία" κάθε μέρα. 
 Οι μέρες περνούν και η μόνη επικοινωνία με το ελεύθερο μέρος του νησιού ήταν το ραδιόφωνο και αυτό για όσους δεν το είχαν κατάσχει οι βάρβαροι κατακτητές.  
Αργότερα και μετά την άδεια των κατοχικών στρατευμάτων ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός άρχισε τη διακίνηση γραπτών μηνυμάτων με  περιορισμένο αριθμό λέξεων, λογοκριμένα και τα οποία άλλοτε έφθαναν στον προορισμό τους και άλλοτε όχι. Ιδού ένα δείγμα. Είναι απάντηση  μηνύματος που στάλθηκε από τις ελεύθερες περιοχέςστο Χριστάκη Πάουρου στο Ριζοκάρπασο. Απάντησε όμως ο πατέρας του Θεορής Πάουρος. Ημερομηνία 21./12/1975 : ‘’Αγαπητέ  Ηλία, Πήρα το μήνυμά σου και χάρηκα που είσαι καλά, το μόνο που λυπήθηκα πολύ για τα γραφόμενά σου για το Χριστάκη (το γιο του) που δεν πρόλαβε το μήνυμά σου να τον εύρει εν ζωή. Χάσαμε τον αξιολάτρευτο και άτυχο Χριστάκη μας στις 28.11.75 η ώρα 6.15 το βράδυ . Πήγε στο παντοτινό σπίτι του και δεν έχομε παρηγοριά’’  Έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ή κάτι άλλο. Τα λόγια περιττεύουν. 

 Εντείνεται η διεθνής κατακραυγή και ενώ συνεχίζονταν οι εκδιώξεις των εγκλωβισμένων, χωρίς τα υπάρχοντά τους, μόνο τα ρούχα που φορούσαν έφεραν μαζί τους. Και από τις 20 έμειναν μόνο 9 χιλιάδες σ’ένα χρόνο. Φθάσαμε στο Αύγουστο του 1975 και στην υπογραφή της ανθρωπιστικού περιεχομένου συμφωνίας της λεγόμενης "Τρίτη της Βιέννης". Η συμφωνία αυτή προνοούσε: "Όσοι Τουρκοκύπριοι βρίσκονταν στις ελεύθερες περιοχές της νήσου και θέλουν, μπορούν ελεύθερα να μεταβούν στις κατεχόμενες". Μας ανάγκασαν δηλαδή να δεχθούμε να πάνε να κατοικήσουν αυτοί μέσα στα σπίτια μας."  Όσοι Ελληνοκύπριοι, κάτοικοι της Καρπασίας βρίσκονταν στις ελεύθερες περιοχές, όσοι δηλαδή ήταν αιχμάλωτοι ή έφεδροι στρατιώτες και απολύθηκαν, μπορούσαν επίσης να επιστρέψουν στα σπίτια και τις οικογένειές τους. Συμφωνήθηκε επίσης να έχουν οι εγκλωβισμένοι οποιαδήποτε διευκόλυνση ήθελαν, δασκάλους, σχολεία, γιατρούς και λοιπά, ώστε να διάγουν μια ομαλή ζωή. Ακόμα συμφωνήθηκε ότι όσοι από τους Ελληνοκύπριους που θα παρέμεναν στις κατεχόμενες περιοχές θα μπορούσαν να πάνε όποτε θέλουν και χωρίς καμιά πίεση στις ελεύθερες περιοχές". Η ελληνοκυπριακή πλευρά τήρησε πάλι με πάσαν ευλάβεια τη συμφωνία. Οι Τούρκοι όμως εφάρμοσαν μόνο όσα τους αφορούσαν και τους συνέφερε. Έτσι  8,031 Τουρκοκύπριοι μετέβησαν στα κατεχόμενα και 130 θέλησαν να παραμείνουν στις ελεύθερες περοχές Επιτράπηκε επίσης και σε 300 περίπου Ελληνοκύπριους να πάνε στην Καρπασία και να συνενωθούν με τις οικογένειές τους. Αμέσως μετά, τέθηκε σε εφαρμογή το σατανικό σχέδιο των Τούρκων για εξαναγκασμό των Ελληνοκυπρίων εγκλωβισμένων να φύγουν από τα σπίτια τους. Ούτε γιατρούς επέτρεψαν να πάνε εκεί για περίθαλψή τους, ούτε δασκάλους και καθηγητές για να λειτουργήσουν τα δημοτικά και γυμνάσια. Αναίτιοι ξυλοδαρμοί, κλοπές περιουσιών, περιορισμοί στην καλλιέργεια των κτημάτων τους. Τους επιτρεπόταν να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους όσα βρισκόταν μέσα σε ακτίνα τριών χιλιομέτρων γύρω από το χωριό και αυτό μετά από γραπτή άδεια των ψευδοαστυνομικών, κάθε φορά που ήθελαν να πάνε στους αγρούς. 

Αρπαγή κινητής και ακίνητης περιουσίας.   
Σε πολλές περιπτώσεις περιουσία των εγκλωβισμένων κατασχέθηκε και παραχωρήθηκε  σε έποικους από την Τουρκία. Οι έποικοι από την Ανατολία της Τουρκίας άρχισαν να κατακλύζουν τα ελληνοκυπριακά χωριά. ’νθρωποι άξεστοι, ακοινώνητοι, μα το κυριότερο οι περισσότεροι βάρβαροι. 

Καταδυνάστευση -Αγγαρεύσεις - Βιαιοπραγίες.   
Με τις βιαιοπραγίες τους προκαλούν προβλήματα σ’ όλους τους κατοίκους. Οι έποικοι χρησιμοποιούνται σαν ένας άλλος μοχλός πίεσης για ξεριζωμό των Ελληνοκυπρίων. Φόνοι, ληστείες καταναγκαστική εργασία, αναίτιες κακοποιήσεις και ένα σωρό άλλα βασανιστήρια. Ιδού μερικές περιπτώσεις: 
Στις 9.5.77 έγινε απόπειρα εμπρησμού του σπιτιού της Ελένης Ν. Χονδρού υπαλλήλου της Συνεργατικής Εταιρείας του χωριού. 
Τη πρώτη βδομάδα του Οκτώβρη το 1997 δολοφονήθηκε άγρια στο σπίτι της η 70χρονη γρία Μαρία Γιόκκαρου (Sunday Times 6/11/77 -F.104/2/.1). Μετά το φόνο οι δολοφόνοι καταλήσευσαν το σπίτι της και έβαλαν ακολούθως φωτιά. 
Τον ίδιο μήνα πάλιν κακοποίησαν άγρια τον Μιχάλη Χάσου 70 χρόνων και τον λήστευσαν. 
Στις 14/2/79 έποικοι έβαλαν φωτιά στο παράθυρο του Γιάννη Πεχίρη 85 χρονών. 
Ο Ζαχαρίας Παστουνάς παρασύρθηκε εσκεμμένα με όχημα από τούρκο έποικο και σκοτώθηκε.  
Χαρακτηριστική η περίπτωση του Γιάννη Ηλία Μανιταρά, ο οποίος κτυπήθηκε από έποικο διότι αρνήθηκε να εκτελέσει αγγαρείες που του ζήτησε έποικος. 

Η κυπριακή κυβέρνηση κάνει προσπάθειες για να απαλύνει τον πόνο και αυτής της κατηγορίας ανθρώπων. Μέσω των Ηνωμένων Εθνών, στέλνει κάθε βδομάδα μερικές ποσότητες τροφίμων. Επίσης μέσω των Η.Ε. τους στέλνετε και ένα επίδομα κάθε μήνα σε κυπριακές λίρες, περίπου £100 σήμερα. Δεδομένα που δεν είναι αρκετά για να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή. Τα σπίτια τους παραμένουν εδώ και 25 χρόνια χωρίς καμιά συντήρηση . Αποτέλεσμα, πόρτες και παράθυρα να λιώσουν και οι κάτοικοί τους να παραμένουν πότε έρμαιο της ζέστης και πότε έρμαιο του κρύου, αλλά ακόμα και των ληστών. 

Παιδεία.   
Τα δύο δημοτικά σχολεία που υπολειτουργούσαν. Το ένα στο Ριζοκάρπασο, με τρείς δασκάλους και με 35 σήμερα παιδιά. Το άλλο στην Αγία Τριάδα Γιαλούσας μετά την εκδίωξη της δασκάλας, Ελένης Φωκά, έπαψε να λειτουργεί με αποτέλεσμα τα παιδιά εκεί να μένουν χωρίς δάσκαλο. Πλείστες είναι οι ελλείψεις που αντιμετωπίζουν. Βιβλία τα οποία αποστέλλονται από το κυπριακό κράτος, κατακρατούνται για πολύ καιρό από τους Τούρκους ή χάνονται μυστηριωδώς. Οι δασκάλοι καταπιέζονται και δεν τους επιτρέπεται να διδάσκουν την ελληνική ιστορία και να επισκέπτονται όποτε είναι ανάγκη τις ελεύθερες περιοχές. Όσοι γονείς, τα παιδιά τους τελειώσουν αυτά τα κρυφά σχολειά, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα χωριά τους για να μπορέσουν τα παιδιά τους να έχουν γυμνασιακή  μόρφωση. Μερικοί, ίσως πιο τολμηροί, στέλνουν μόνα τους τα παιδιά τους στις ελεύθερες περιοχές και παραμένουν εκεί για να φιλάνε τις Θερμοπύλες. Πολλοί πάλιν, εγκατέλειψαν τα σπίτια τους γιατί χρειάζονταν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κάτι που στις κατεχόμενες περιοχές είναι είδος πολυτέλειας. 

Κοινωνική ζωή.  
 Η κοινωνική όμως ζωή για τους εγκλωβισμένους είναι ανύπαρκτη. Πολλοί στις ελεύθερες περιοχές διερωτώνται: "Μα τι κάνουν και παραμένουν εκεί και δεν έρχονται στις ελεύθερες περιοχές να ζήσουν σαν άνθρωποι"; Μα την απλή αυτή απάντηση που έδωσε ένας ηλικιωμένος εγκλωβισμένος: "Μόνο αν με κάνουν κομμάτια, με βάλουν μέσα σ’ένα σακούλι και με πάνε απέναντι, θα εγκαταλείψω για πάντα το σπίτι μου. Δεν είναι εύκολο για μένα, να μπω μια μέρα μέσα στο αυτοκίνητο, να ξεκινήσω για τις ελεύθερες περιοχές, να γυρίσω πίσω το κεφάλι μου, να δω το σπίτι μου και μετά  να ξέρω γυρίζοντας μπροστά μου ότι είναι η τελευταία φορά που το βλέπω. Ε... όχι, χίλιες φορές όχι." 

Θρησκευτικά καθήκοντα.  
Βουβά παραμένουν για 25 χρόνια τα καμπαναριά των εκκλησιών όσων δεν συλήθηκαν. Σε καμιά περίπτωση  δεν επιτρέπουν να ηχήσουν οι καμπάνες. Ο μοναδικός  ιερέας λειτουργεί τρεις εκκλησιές. Πώς; Απλά οι δύο μένουν τη μια Κυριακή αλειτούργητες. Ανάσταση την κάνουν το πρωί, διότι τη νύκτα η κυκλοφορία δεν επιτρέπεται. Είναι όμως παρήγορο που τους επιτρέπουν έστω και το πρωί του Πάσχα. Σχεδόν όλες τις κατεχόμενες εκκλησίες μας τις σύλησαν, τις έκαναν μαντριά για τα πρόβατά τους. ’φησαν μερικές δήθεν σαν μουσεία για τα μάτια των ξένων, όπως για παράδειγμα το Ιστορικό μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. 
 Όλα τα νεκροταφεία τα σύλλησαν. Δεν άφησαν σταυρό όρθιο. Δεν  σεβάστηκαν, ούτε αυτούς του νεκρούς μας  

Διακίνηση.  
Μετά το 1980 άρχισε αραιά - αραιά να επιτρέπεται στους εγκλωβισμένους να επισκέπτονται τα παιδιά τους στις ελεύθερες περιοχές. Ενώ τα παιδιά των εγκλωβισμένων χρειάστηκε να περάσουν 22 χρόνια για να μπορέσουν με "σκυφτό κεφάλι" (Διότι υποχρεώνονται από του κατακτητές να πληρώνουν χαράτσι, όχι φυσικά για να τα οικονομήσουν  αλλά για να μας λένε κάθε τόσο "εμείς είμαστ' έδώ ότι θέλουμε σας κάνουμε".) να περάσουν το συρματόπλεγμα και να επισκευθούν το σπίτι τους  
Η καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σ’ όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Φωνάζουν και ωρύονται οι "μεγάλοι" της γης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και αυτοί ακόμα οι φίλοι των ζώων, διαμαρτύρονται  διότι έχουμε τα ζώα στα κλουβιά και τους στερούμε την ελευθερία τους. Για τους ανθρώπους όμως κοιτάζουν μόνο τα οικονομικά τους, συμφέροντα. Γι’αυτούς, ανθρώπινα δικαιώματα, είναι οι θεμιτές και αθέμιτες μέθοδοι για να γεμίζουν τις τσέπες τους χρήματα. Και αν κάποιος λαός είναι φιλήσυχος και δεν έχει προβλήματα, τότε για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους άνομα συμφέροντα,  θέτουν σε εφαρμογή το αγγλικής επινόησης ρητό: "Διαίρει και βασίλευε". Κινητοποίησαν όμως ολόκληρη την πολεμική μηχανή της Δύσης οι Αμερικάνοι για να ελευθερώσουν τα πετρέλαια του Κουβέιτ. 
Δυστυχώς όμως, η Κύπρος δεν διέθετε πετρέλαια. Παραμένουμε λοιπόν στο έλεος των μεγάλων "προστατών" μας, περιμένοντας και καμιά φορά εκλιπαρώντας τους να αναλάβουν πρωτοβουλία για επίλυση του προβλήματός μας. Και φτάσαμε στο σημείο οι 3.500 εγκλωβισμένοι Ριζοκαρπασίτες να μείνουν μόνο 300. Μα όχι οι 300 του Λεωνίδα πια. Όχι, διότι οι 300 του Λεωνίδα ήταν όλοι νέοι και δυνατοί πολεμιστές ενώ οι 300 του Ριζοκαρπάσου είναι κατά το 70%  άνω των 70 χρόνων. Είναι κάτοικοι με ημερομηνία λήξης. 
  
Οικοδόμηση εμπιστοσύνης.  
Κάποτε οι μεγάλοι της γης μας πρότειναν μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Για να έλθουν κοντά - κοντά, είπανε, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι και να κάνουν μια νέα αρχή. Κατ’ αρχάς όμως δεν έχουμε μόνο τους Τουρκοκύπριους. Από αυτούς παρέμειναν μόνο 80 από τις 120 χιλιάδες που ήταν. Πολλοί δεν άντεξαν την καταπίεση  του καθεστώτος τους, των ομόθρησκών τους εποίκων και τη μιζέρια και μετανάστευσαν. Οι υπόλοιποι από τους κατοίκους των κατεχομένων,  80 χιλιάδες είναι έποικοι και  άλλες 35 χιλιάδες είναι τα στρατεύματα κατοχής. 
 Τι περιελάμβανε αυτή η πρότασή τους; "Να δοθεί η  Αμμόχωστος,- η πόλη που χαρακτηρίστηκε Πόλη φάντασμα διότι εδώ και 25 χρόνια παραμένει ακατοίκητη- και να μοιραστούν οι περιουσίες - όλες ελληνικής ιδιοκτησίας - και στις δύο πλευρές για να δημιουργήσουν εκεί εμπορικό κέντρο". Και με αυτό τον τρόπο να χρηματοδοτούμε έτσι ξεκάθαρα τους Τούρκους εισβολείς, στο όνομα θήθεν της ισομερούς ανάπτυξης, για να αγοράζουν όπλα τα οποία θα έχουν στραμμένα εναντίον μας. Αν είναι δυνατόν! 

 Αν πράγματι ήθελαν επαναπροσέγγιση αυτή θα μπορούσαν να τη αρχίσουν με τους εγκλωβισμένους. Θα μπορούσαν να επιτρέπουν στα παιδιά των εγκλωβισμένων μια ελεύθερη διακίνηση για να μπορούν να επισκέπτονται τους γονείς και συγγενείς τους στα κατεχόμενα χωριά τους. Και με την ευκαιρία αυτή να έλθουν σε επαφή ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι.  Οι ανθρώπινες σχέσεις δημιουργούνται μόνο με τη ανθρώπινη επαφή. Εξ΄άλλου, αν πάμε λίγο πίσω πριν την εισβολή θα δούμε τρανά παραδείγματα αδελφικής συμβίωσης ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων. Σε πολλά μεικτά χωριά γίνονταν  γλέντια  κοινά, είτε σε ελληνοκυπριακούς γάμους, είτε σε τουρκοκυπριακούς. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις βλέπαμε συνεργασία, μεταξύ γεωργών, κτηνοτρόφων και εμπόρων. Μπορούσαμε να δούμε χιλιάδες ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους να ζουν αρμονικότατα χωρίς κανένα, μα κανένα, πρόβλημα μέχρι που κάποιοι «φίλοι μας» εφάρμοσαν το: "Διαίρει και βασίλευε". 
 Η πιο ιδανική επαναπροσέγγιση  είναι αυτή, η απλή και ανθρώπινη χωρίς πλαίσια και όρια και όχι το εμπόριο του μονόδρομου. Διότι τι εμπόριο να κάνουμε με αυτούς; Να με αναγκάζουν να αγοράζω τα λεμόνια  που κόβουν από τη  δική μου λεμονιά ή να πληρώνω ενοίκιο για το δικό μου υποστατικό που θα βρίσκεται στο μέρος της Αμμοχώστου που θα τους  δοθεί, μέσα στα πλαίσια αυτής της συμφωνίας που μας πρότειναν; 

Στόχος μας η επανένωση της Κύπρου.  
Ο καλύτερος παράγοντας που πρέπει να εκμεταλλευτούμε και να αξιοποιήσουμε, είναι οι εγκλωβισμένοι. Όχι να τους έχουμε μόνο σαν "σημαία ευκαιρίας" στην διαφώτισή μας, όπως δυστυχώς κάναμε μέχρι σήμερα. Πρώτα πρέπει να βρούμε τρόπους να τους δώσουμε κουράγιο. Να τους παράσχουμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να τους βοηθήσουμε να λειτουργήσουν κανονικά τα σχολεία τους. Ξέροντας φυσικά ότι οι Τούρκοι δεν καταλαβαίνουν αυτά τα απλά πράγματα εμείς πρέπει να ψάξουμε και να βρούμε μεθόδους και τρόπους για να επιτύχουμε αυτό που δεν καταφέραμε να πετύχουμε εδώ και 25 χρόνια. Μετά, με τη σωστή διαφώτιση και την προβολή διεθνώς αυτού του δράματος, με την διαφώτιση μέχρι και του τελευταίου βουλευτή ή άλλου πολιτικού προσώπου όλων των χωρών που έχουν τη δύναμη να πιέσουν την Τουρκία. Να προτάσσουμε αυτό το θέμα σ’ όλες τις πολιτικές συνομιλίες που θα έχουν οι ηγέτες μας, Έλληνες και Ελληνοκύπριοι με ξένους πολιτικούς. Να περάσουμε το μήνυμα πως αν δεν είναι διατεθειμένος  ο Τούρκος να λύσει αυτό το ανθρωπιστικό  πρόβλημα σημαίνει ότι δεν είναι διατεθειμένος να λύσει το κυπριακό, άρα πρέπει να πιεστεί. Ενίσχυση της άμυνας και πάλι ενίσχυση. Ας έχουμε ένα αυτοκίνητο λιγότερο έξω από τη αυλή του σπιτιού μας. Ας πάμε ένα ταξίδι λιγότερο. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Μια πρόταση λίγο ριζοσπαστική. Το κυπριακό κράτος πληρώνει ακόμη και σήμερα πολλές εκατοντάδες χιλιάδες λίρες στους τουρκοκύπριους. Το κυπριακό κράτος και κατά συνέπεια οι ελληνοκύπριοι πρόσφυγες και μη παρέχουμε συντάξεις, δωρεάν ρεύμα και επιχορηγημένο φυσικό υγραέριο αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων στους Τούρκους κατακτητές μας και αυτό χάριν της επίδειξης καλής θέλησης και  της ανωτερότητάς μας. Μήπως αυτά δεν είναι κάποια αχρησιμοποίητα όπλα στα χέρια μας; 

Σίγουρα πρωτεύοντα ρόλο έχει η συνεργασία μας με τη μητροπολιτική Ελλάδα,  αξιοποίηση και του τελευταίου Έλληνα μετανάστη καθώς και η ενίσχυση στο έπακρο του Αμυντικού Δόγματος. Χρειάζονται όμως περισσότερα κονδύλια για την άμυνά μας αλλά και για τη διαφώτιση. Η οικονομία μας δόξα τω θεώ καλά κρατάει. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε σχέσεις με σημαίνοντες πολιτικές προσωπικότητες, διότι κακά είναι τα ψέματα αλλά είναι αυτοί που καθορίζουν τις τύχες της ανθρωπότητας. Βλέπουμε με πόση ευκολία οι Τούρκοι αλωνίζουν σε Αμερική και Ευρώπη χρηματοδοτώντας πανεπιστήμια και άλλα ιδρύματα προωθώντας τη δική τους προπαγάνδα. Δεν ζητούμε τίποτα από αυτά που δικαιούνται  νόμιμα οι Τουρκοκύπριοι. Ζητούμε μόνο αυτά που νόμιμα δικαιούμαστε εμείς. Ενωμένοι λοιπόν όλοι οι Έλληνες να δώσουμε τον εθνικό αγώνα διπλωματίας.  
Κοινή όλων η μοίρα.